چشم اندازهای روستایی از قدیمی ترین مراکز سکونتگاهی روی زمین اند و از بدو پیدایش جوامع بشری، روستاها مراکز تجمع اجتماعات انسانی بود ه اند. برنامه های توسعه روستایی به موازات توسعة شهرها در اکثر کشورهای جهان یکی از ارکان برنامه ریزی محسوب می شود. در کشور ایران نیز، در سال های اخیر، بنا به ضرورت هایی، از جمله تمرکز زدایی از کلان شهرها و مهار معضلات شهری، توسعه سکونتگاههای روستایی به یک اصل مهم در برنامه ریزی های کلان و خرد کشور تبدیل شده است. آنچه مسلم است برنامه ریزی، زمانی اثربخش خواهد بود که منطبق با ویژگی های جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی منطقه هدف باشد.